kalpesh anand

किनारा आणि लाट  असेलच तळव्यांना स्पर्शुन तेव्हा सारं काही अथांग असतं मावळतीला न्याहाळून परतशील तेव्हा मागे अंधारात समुद्र... विरह भोगत असेल तसं नसेल तर तेच अथांगपण किनार्यावर सोडून मुक्तपणाचं असणं मीही सहज विसरतो. सांग, काय नी कुठं चुकतंय...?

असाही तोटा नाही अाठवणींचा माझ्याकडे पाऊस कधीही नी मोरही वेळी अवेळी नाचतात मराठी कळतंय तुला, असं मानते मी प्रेमाची एकच एक भाषा नसते म्हणून तोफेचा गोळाही बाजुला पडो येऊन..., मरो तो. नाही वाटत भीती. समुद्र खवळतो पोट भरूनही, ह्यात काहीतरी रहस्य आहे! आरशात समोरची 'मी' हसते तरीही हरवते ते स्मीत शोधत... कि हरवतेय मी कुणास...? तुला कळतंय..., हे मात्र उमगत नाहीयं मला? सांगायलाच हवं का तुला... देखावेही आजकाल जमू लागलेयत मला!